Αιτιολογία
Η αιτιολογία για όλες τις τενοντίτιδες είναι κατά βάση κοινή και μπορεί να προέλθουν από μια συχνά επαναλαμβανόμενη κίνηση της άρθρωσης (σύνδρομο υπέρχρησης) που πιθανόν να βασίζεται σε λάθος κινητικό πρότυπο, από τραυματισμό, από δυσκαμψία ή περιορισμένη δύναμη ενός μυός ή ακόμα από σκελετικές παραμορφώσεις (π.χ. ένας πρηνισμός στο πέλμα επιφέρει αλλαγή στη φυσιολογική γραμμή του αχίλλειου και πιθανή τενοντίτιδα δευτερογενώς).

Συμπτωματολογία Στα αρχικά στάδια παρουσιάζονται οίδημα και οξύς πόνος στην περιοχή του αχίλλειου, ο οποίος -παραδόξως- εμφανίζεται κατά την ηρεμία και ελαττώνεται με τη δραστηριότητα. Σε μετέπειτα στάδιο ο πόνος παραμένει και επιδεινώνεται και κατά τη δραστηριότητα. Συγκεκριμένα, ο πόνος εκδηλώνεται κατά τη διάταση του γαστροκνημίου μυός και κατά τη βάδιση με στήριξη στις μύτες των ποδιών. Στο χρόνιο στάδιο της τενοντοπάθειας το οίδημα έχει εξαφανιστεί αλλά, εάν έχει παραλειφθεί ή είναι μη αποτελεσματική η αποκατάσταση, ο πόνος συνεχίζεται και επηρεάζεται έντονα από τον καιρό, περιορίζεται η κίνηση και μπορεί ακόμα να καταλήξει σε ασβεστοποιό τενοντοπάθεια ή και ρήξη του τένοντα.

Διάγνωση
Η διάγνωση γίνεται κυρίως με τη λήψη του ιστορικού (συμπεριφορά, έναρξη συμπτωμάτων, επάγγελμα, συνήθεις δραστηριότητες κλπ). Από εκεί και πέρα αναμένεται να παραχθεί πόνος κατά τη διάταση του γαστροκνημίου και στην ενεργητική πελματιαία κάμψη με αντίσταση. Θα πρέπει να γίνεται διαφοροδιάγνωση από την παρατενοντίτιδα, μέσω της δοκιμασίας «σημείο επώδυνου τόξου» και της δοκιμασίας του Royal London Hospital.

Αντιμετώπιση
Η αρχική αντιμετώπιση είναι συντηρη¬τική και αποσκοπεί στην ύφεση των συμπτωμάτων και στον περιορισμό της έκτασης της φλεγμονής.
Ενδεικτικά:
Εφαρμογή πάγου κάθε 2-3 ώρες για 15-20 λεπτά.
Ανάπαυση.
Περίδεση (taping).
Τοποθέτηση του μέλους σε ανάρροπη θέση.
Εγκάρσια μάλαξη.
Φυσιοθεραπευτικά φυσικά μέσα, όπως υπέρηχος, tens, laser και μαγνητικά πεδία.

Σε μετέπειτα στάδιο, όταν τα οξεία συμπτώματα της φλεγμονής έχουν υποχωρήσει, ξεκινάει η κινησιοθεραπεία, που περιλαμβάνει ενδυνάμωση, αρχικά με ήπια μειομετρική συστολή του τένοντα και διατάσεις για την αποτελεσματική ευθυγράμμιση των κολλαγόνων ινών. Προοδευτικά προχωράμε σε ισομετρική και έκκεντρη ενδυνάμωση του τένοντα, με έμφαση στις ανασηκώσεις της φτέρνας μέχρι το επίπεδο του δαπέδου ή πιο χαμηλά, αναλόγως του σημείου της βλάβης. Σε περίπτωση τενοντοπάθειας το πρόγραμμα είναι πιο επιθετικό και ξεκινάει κατευθείαν με έκκεντρη ενδυνάμωση και διατάσεις. Τέλος αν έχει δημιουργηθεί ασβεστοποιός τενοντοπάθεια, μεγάλη αποτελεσματικότητα έχει η εφαρμογή κρουστικού υπέρηχου.